یکی بود یکی نبود غیر از خدای مهربون هیچکس نبود. صبح شده بود، خورشید آرام ارام از پشت کوههای مشرق بیرون اومد. توی باغچه از پشت بوتههایی گل رز یکی یکی باز شدن به خورشید سلام کردند، اما یکی از غنچهها پشت برگها پنهون شده بود، غنچه کوچلو خیال نداشت باز بشه.
بوته گل سرخ با مهربانی گفت: چرا باز نمیشی غنچهی عزیزم، غنچه گفت: میترسم. بوته گل سرخ با تعجب پرسید: میترسی از چی میترسی.
غنچه جواب داد از نگاههای گرم خورشید میترسم گلبرگهامو بسوزونه، گل سرخ با خنده گفت: نه نترس آفتاب گل برگهای تو رو نمیسوزونه، خورشید تو رو دوست داره، دلش میخواد تو هم مثل خواهر و برادرت به روش باز بشی، بهش لبخند بزنی، غنچه گفت: من نمیخوام باز بشم، بوتهی گل سرخ ناراحت شد، پرسید: آخه چرا، میدونی اگر باز نشی همونجا پزمرده میشی، خودم میدونم اما میترسم، اونقدر ترسو نباش منم وقتی میخواستم باز بشم میترسیدم.وقتی زیباییهای دنیار و دیدم ترس از یادم رفت، دلت نمیخواد ببینی دنیا چقدر قشنگه، خورشید چقدر مهربونه. چرا دلم میخواد اما خب دیگه: زود باش، باز شو...
بوته گل سرخ گفت: نه حالا دیگه دیر شده بهتره باز نشی این وقت روز سر ظهر هوا داغ اگر هم باز بشی خیلی زود پژمرده میشی.
غنچه که تازه خودشو راضی کرده بود که بشکفه با تعجب پرسید: پس چرا غنچههای دیگه باز شدن. بوته گل سرخ گفت: اونها صبح زود وقتی که هوا انقدر گرم نبود و خنک بود، بازشدن. حالا اونا به گرما عادت کردن اما تو که عادت نداری همونجا پشت برگها بمون تا خورشید به طرف ، مغرب بره، هوا خنکتر شود، اونوقت بازشو تو باید اولین سلامت به ماه بکنی غنچه قبول کرد، پشت برگهها موند. وقتی خورشید داشت پشت کوههای مغرب پنهان میشد بوته گل سرخ به غنچهاش گفت: حالا وقتشه شجاع باش، بازشو، یادت باشه م.وقع بازشدن هم لبخند بزنی تا قشنگتر بشی. غنچه خودشو از پشت برگها بیرون کشید، شروع کرد به باز شدن یکی یکی کاسبرگاش باز کرد بعد آرام آرام. گلبرگهای لطیفشو یکی اونو پهن کرد. دیگه ماه در اومده بوده توی آسمون درخشید بوتهی گل سرخ بخند گل قشنگ با لبخند غنچه حالا که یک گل سرخ هم خندند ما هم خندید با صبح روز بعد وقتی خورشید از پشت کوههای مشرق بیرون میومدم اولین گلی که دید اون سلام کرد. گل قشنگم
قصه ما به سر رسید کلاغه به خونش نرسید...
افزودن دیدگاه جدید