اختلالات ارتباطی می تواند بر نحوه دریافت ، ارسال ، پردازش و درک مفهوم فرد تأثیر بگذارد. این اختلالات همچنین می توانند مهارت گفتاری و زبانی را تضعیف کنند یا توانایی شنیدن و درک پیام ها را مختل کنند. انواع مختلفی از اختلالات ارتباطی وجود دارد.
مبحث اختلالات گفتار و زبان، و درمان این اختلالات به دلیل گستردگی و طبقه بندی های متنوع، میتواند کمی گیج کننده باشد، بنابراین برای فهم موضوع لازم است مقالات زیادی که در این وبسایت در اینباره تدوین شده است را بررسی و متناسب با نیاز خودتان مقاله ی مناسب را انتخاب و مطالعه نمایید. تمام مقالات مرتبط با گفتاردرمانی در صفحه ی "مقالات گفتار درمانی کودکان" قابل دسترسی و مطالعه است.
انواع اختلالات ارتباطی
اختلالات ارتباطی از چند طریق گروه بندی می شوند. اختلالات زبان بیانی، صحبت کردن را دشوار می کند. اختلالات ترکیبی دریافتی و بیانی، هم درک زبان و هم صحبت کردن را دشوار می کند. اختلالات گفتاری بر صدای شما تأثیر می گذارد:
- اختلال آوایی (اختلال تولید): تغییر یا جابجا کردن حروف در کلمات به گونه ای که درک پیام ها سخت تر باشد.
- اختلال تسلط: صحبت با ریتم نامنظم.
- اختلال صدا: داشتن تناژ یا شدت صدای غیرطبیعی.
اختلالات زبان بر نحوه استفاده از گفتار یا نوشتار تأثیر می گذارد. از جمله:
- اختلالات فرم زبان ، که بر موارد تأثیر می گذارد:
- واج شناسی (صداهایی که سیستم های زبان را تشکیل می دهند)
- ریخت شناسی (ساختار و ساخت کلمات)
- جمله بندی (نحوه تشکیل جملات)
- اختلالات محتوای زبان ، که بر معنا (معانی کلمات و جملات) تأثیر می گذارد
- اختلالات عملکرد زبان ، که بر جنبه های کاربردی زبان تأثیر می گذارد (استفاده از پیامهای مناسب اجتماعی)
اختلالات شنوایی، توانایی استفاده از گفتار و/ یا زبان را مختل می کنند. شخص مبتلا به اختلال شنوایی در واقع یا ناشنواست یا گوش های سنگینی دارد. افراد ناشنوا نمی توانند به شنوایی، به عنوان منبع اصلی ارتباط اعتماد کنند و افرادی که گوش های سنگینی دارند، در هنگام برقراری ارتباط فقط می توانند بطور محدود از شنوایی استفاده کنند.
اختلالات پردازش مرکزی بر نحوه تحلیل و استفاده از سیگنال های شنوایی تأثیر می گذارد.
چه عواملی باعث ایجاد اختلال در ارتباطات می شوند
در بسیاری از موارد ، علل اختلالات ارتباطی مشخص نیست. اختلالات ارتباطی ممکن است مادرزادی یا اکتسابی باشند. از عوامل ابتلا به این اختلالات میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
- رشد غیر طبیعی مغز
- قرار گرفتن در معرض سوء مصرف مواد یا سموم قبل از تولد
- شکاف لب یا کام
- عوامل ژنتیکی
- آسیب و صدمات مغزی
- اختلالات عصبی
- سکته های مغزی
- وجود تومور در مناطق مورد استفاده برای برقراری ارتباط
چه کسانی در معرض اختلالات ارتباطی قرار دارد
اختلالات ارتباطی در کودکان شایع است. طبق آمار موسسه ملی ناشنوایی و سایر بیماریهای ارتباطی (NIDCD) ، ۸ تا ۹ درصد از کودکان خردسال دارای اختلال صدا در گفتار هستند. این نرخ برای کودکان در کلاس اول به ۵ درصد کاهش می یابد (NIDCD).
اختلالات ارتباطی در بزرگسالان نیز شایع است. در ایالات متحده ، حدود ۷.۵ میلیون نفر با استفاده از صدای خود مشکل دارند. علاوه بر این ، بین ۶ تا ۸ میلیون نفر از نوعی مشکل یا اختلال زبانی (NIDCD) رنج می برند.
بیماران دارای صدمات مغزی خطر بیشتری برای ابتلا به این اختلالات دارند. با این حال ، دربسیاری موارد هم این اختلالات به طور خود به خود رخ می دهد. از جمله اختلال آفازی که عدم توانایی استفاده یا درک زبان است. حدود ۱ میلیون نفر در ایالات متحده این بیماری را دارند (NIDCD).
علائم اختلالات ارتباطی چیست
علائم، بستگی به نوع و علت این اختلال دارد. و می توانند شامل موارد زیر باشند:
- اصوات تکراری
- استفاده اشتباه از کلمات
- ناتوانی در برقراری ارتباط به روش قابل فهم
- ناتوانی در درک پیامها
تشخیص اختلالات ارتباطی
تشخیص دقیق ممکن است نیاز به مراجعه به چندین متخصص داشته باشد. پزشکان خانواده ، متخصصان مغز و اعصاب و آسیب شناسان گفتار زبان ممکن است آزمایشات مختلفی را انجام دهند. آزمونهای متداول شامل:
- معاینه کامل توسط پزشک
- تست روان سنجی مهارت های استدلال و تفکر
- تست گفتار و زبان
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
- سی تی اسکن
- ارزیابی روانپزشکی
درمان اختلالات ارتباطی
بیشتر مبتلایان به اختلالات ارتباطی از گفتار درمانی استفاده می کنند. نوع درمان بستگی به نوع و شدت اختلال دارد. در ابتدا می توان علل اساسی مانند عفونت ها را درمان کرد.
برای کودکان ، بهتر است که هرچه سریعتر درمان را شروع کنند. یک آسیب شناس زبان گفتار می تواند به این نوع بیماران کمک کند. با استفاده از تکنیک های درمانی ابتدا مهارت های ضعیف تر را تقویت میکنند. همینطور اشکال جایگزین ارتباط مانند زبان نشانه را نیز ممکن است به بیمار آموزش دهند.
گروه درمانی می تواند به بیماران اجازه دهد مهارت های خود را در یک محیط امن آزمایش کنند و مشارکت خانواده هم معمولاً باعث تشویق بیمار می شود.
چشم انداز
عوامل مختلفی از جمله علت و درجه اختلال، می تواند میزان تغییر و بهبود ممکن را محدود کند. برای کودکان ، حمایت ترکیبی والدین ، معلمان و متخصصان گفتار و زبان می تواند کمک کننده باشد. برای بزرگسالان ، خود انگیزشی می تواند مهم باشد.
پیشگیری
هیچ روش خاصی برای جلوگیری از اختلالات ارتباطی وجود ندارد. اجتناب از عوامل خطرناک شناخته شده ، مانند هر چیزی که ممکن است باعث آسیب به مغز شود ، میتواند کمک کند ، زیرا داشتن یک سبک زندگی سالم ، خطر سکته مغزی را کاهش میدهد.
بسیاری از اختلالات ارتباطی بدون دلایل شناخته شده رخ می دهد.
بخاطر داشته باشید، درصورت وجود نشانه ها و علائم اختلالات ارتباطی در کودکان، باید هر چه سریعتر شناسایی شود (CHOP).
افزودن دیدگاه جدید