زمان تشخیص اوتیسم در نوزادان را نمی‌توان به طور دقیق بیان کرد، با توجه به آن که قربانیان درگیر ممکن است با شدت مختلف این عارضه دست و پنجه نرم کنند که بر تظاهر علائم تاثیر گذار است اما بر اساس تحقیقات مشخص شده است که در صورت آگاهی از شواهد اصلی، میتوان در روزهای نخستین تولد نیز زنگ خطرهایی را مشاهده کرد اما برای تایید تشخیص بیان می کنند که اولین ناهنجاری ها در ۱۲ ماهگی اغلب قابل مشاهده اند اما برای اطمینان از تشخیص نیاز بوده تا ۱۴ ماهگی صبر کرد.
اوتیسم عارضه ای غیرقابل درمان؟
اکثر مردم فکر می‌کنند درمان اختلال اوتیسم، نیاز به یک معجزه بزرگ دارد در حالی که میتوان چنین مشکل بغرنجی را نیز با خدمات درمانی بهبود بخشید به شرط آن که عملکرد زودهنگام در تشخیص و استفاده از اقدامات درمانی داشت.
خانواده ها ممکن است در این مسیر با رنج و سختی بسیاری مواجه شوند اما شکیبایی و صبوری میتواند نتیجه شایانی به همراه داشته باشد.
در گذشته که اطلاعات چندانی درباره مشکلات رشدی وجود نداشت، اوتیسم با کند ذهنی، تفاوت چندانی برای برخی از خانواده‌ها نداشت اما حال قربانیان اوتیسم بسیار خوش شانس هستند که در عصری به سر می‌برند که به طور فزاینده‌ای اطلاعات دقیق و موثق وجود دارد تا علاوه بر رمزگشایی از ریشه های این اختلال، برای درمان موثر نیز اقداماتی را صورت داد.
تحقیقات نیز روز به روز پیشرفت قابل ملاحظه‌ای دارند، بنابراین خانواده های درگیر می توانند حمایت بیشتری از فرزند خویش داشته باشند.
اوتیسم در نوزادان با علائم خاصی تظاهر می یابد که میتوان برای شناخت این علائم به درمانگران مراجعه کرد. بسیاری از خانواده ها برای شناسایی زنگ خطر های هشدار دهنده، سوالاتی دارند که در این مطلب از وب سایت سعی شده است، اطلاعاتی کارآمد به اشتراک گذاشته شود که می توان امیدواری شایانی را احساس نمود.
اوتیسم چیست؟
اوتیسم نوعی اختلال عصبی رشدی است که عملکرد مغز را با مشکلاتی مواجه می کند. محققان بر این باورند که استعداد ژنتیکی تاثیر بالایی بر ریسک درگیری افراد دارد، بی جهت نیست که اغلب قربانیان، سابقه خانوادگی دارند.
از جمله شاخص ترین علائم این اختلال میتوان عدم پاسخگویی درست به دستورالعمل ها به ویژه در بازی با همسن و سالان، دشواری در بیان احساسات یا نقص در برقراری مراودات اجتماعی دانست به طوری که اغلب اطرافیان، رفتار کودک را عجیب و غریب می پندارند حتی به نظر می‌رسد در غار تنهایی خویش به سر می‌برد و علاقه‌ای به جهان پیرامون ندارد.
علل بروز اوتیسم کدامند؟
اگرچه محققان برای بیان عوامل تاثیر گذار بر ایجاد اتیسم، به اتفاق نظر نرسیده‌اند اما اعتقاد بر این است که ژن های خاصی می توانند این چنین محدودیت هایی را به فرد تحمیل کنند که منجر به ناهنجاری در چندین منطقه مغز میشود.
متاسفانه برخی از خانواده‌ها، چندان آگاهی از علائم اوتیسم ندارند و رفتار کودک را مرتبط با خجالت و ادب بالا می‌دانند، در حالی که این گروه ممکن است ساعتها به یک نقطه خاص خیره شوند و تمایلی به گفتار معمول نیز نشان ندهند. بنابراین شناخت محدودیت های رشد و رفتارهای غیر معمول چنین اختلالاتی می تواند به شناخت زودهنگام منجر شود و بازدهی درمان را نیز دو چندان کند.
تاثیرات علائم اوتیسم بر کدام توانمندی های انسانی هست؟
علائم اوتیسم، توانمندی های بسیاری را تحت تاثیر قرار می دهد، باید پذیرفت شواهد به یک شکل تظاهر نمی یابند اما می توان حوزه های تحت تاثیر را شناخت که در ادامه به چند مورد گریزی زده شده است:
توانمندی ارتباطی
اگر چه نمی توان اختلال اوتیسم را جزو مشکلات گفتاری دسته‌بندی کرد اما نقص هایی را به وجود می‌آورد به طوری که فرد قادر به مراودات اثربخش نیست و حتی برای ابراز ناراحتی ممکن است عملکرد های ناگهانی مانند گریه یا فریاد را نشان دهد.
با بزرگتر شدن سن، شیوه جلب توجه نیز کمی متفاوت خواهد شد، به طوری که ممکن است حتی دست بزرگسالان را به سمت آنچه که می‌خواهند، بکشاند.
حالت چهره خاص نیز از دیگر ضعف هایی است که بر مراودات تاثیرگذار است، به طوری که اغلب چهره های بی تفاوت دارند.
اطرافیان نباید انتظار عکس العمل مناسب نسبت به درخواست های خویش از سوی کودک درگیر اوتیسم داشته باشند که بی ارتباط با ناتوانی در استفاده از اشارات بدنی نیست.
ارتباطات اجتماعی
کیفیت ارتباطات اجتماعی کودکان درگیر اوتیسم متفاوت با سایرین است به طوری که گاه موجب تعجب اطرافیان نیز میشود. چنین شواهدی حتی از دوران نوزادی نیز قابل پیگیری هستند به طوری که نه تنها برقراری تماس چشمی صورت نمی گیرد، بلکه حتی واکنشی نسبت به صدای اطرافیان نیز دیده نمی شود.
انسان موجودی ارتباط اجتماعی است که همواره مایل است با دیگران در ارتباط باشد و افکار، ایده ها و احساسات خود را به اشتراک بگذارد اما کودکان اتیستیک متفاوت هستند به طوری که نه تنها واکنش خوبی نسبت به سایرین ندارند حتی دلبستگی نزدیکی با والدین نیز دیده نمی شود، چنین ضعف هایی می تواند عملکردهای روزمره را نیز تحت تاثیر قرار دهد به طوری که قربانیان طیف شدید حتی امیدواری چندانی برای موفقیت در آموزش نیز ندارند و همواره با چالش‌های جدی مواجه هستند.
علایق محدود و رفتار کلیشه‌ای
علایق محدود و رفتارهای کلیشه‌ای را نیز باید از علائم خاص اوتیسم دانست به طوری که این گروه از کودکان نحوه بازی خاصی را نیز می پسندند و همواره در حال پیگیری یک روال ثابت دیده می شوند.
حتی ممکن است ساعت ها مشغول بازی با وسایلی خاص باشند که تنها در یک موقعیت ثابت قرار گرفته اند و احساس خستگی نیز نداشته باشند.
رفتار های کلیشه ای و تکراری در نحوه غذا خوردن نیز قابل لمس است به طوری که برنامه غذایی خاصی را دنبال می‌کنند.
متخصصانی درمانگر از دیگر فعالیت های خاص، راه رفتن متفاوت را بیان می کنند به طوری که ممکن است بر روی انگشتان پا حرکت کنند و در مواردی نیز رفتارهای عجیب و غریب مانند قرار دادن دست در مقابل چشمان، بال بال زدن و پرش مکرر را نیز داشته باشند.
عمده علائم اوتیسم نوزادان
در حالت کلی باید نظر متخصصان را نیز در نظر گرفت که معتقدند، برای برخی از کودکان اوتیسم علیرغم تشخیص زودهنگام، نتایج درمان زمانی قابل لمس خواهند بود که پیگیری مستمر را مد نظر قرار داد به طوری که ممکن است سال ها نیز خدمات درمانی نیاز باشد.
نمی‌توان برای تشخیص اوتیسم تنها به چند رفتار خاص اکتفا کرد بلکه شواهد ملموسی اغلب از ۱۲ ماهگی قابل پیگیری هستند که در ادامه به چند مورد اشاره شده است:
- تماس چشمی حتی با والدین دیده نمی شود.
- نمی توان انتظار تقلید حرکات و رفتار را از این گروه کودکان داشت که بر خلاف سایر هم سن و سالان اشاره ای برای نشان دادن توجه و علاقه خویش به کار نمی‌برند، حتی برای خداحافظی نیز حرکتی نمادین دیده نمی‌شود.
- پیگیری حرکات اشاره‌ای دیگران نیز جزو رفتار این گروه نیست معمولاً لبخندی بر چهره ندارند.
علائم اوتیسم در ۱۸ ماهگی
در ۱۸ ماهگی سن کودک، بیشتر شده است بنابراین میتوان به تشخیص خود اطمینان بیشتری داشت که در ادامه به چند مورد از زنگ خطر های هشدار دهنده اوتیسم اشاره شده است:
- کودک تمایلی برای نشان دادن اشیا و وسایل مد نظر ندارد.
- بازی های معمول کودکانه جز علاقمندی های این گروه نیست.
- حتی نسبت به رفتار دیگران واکنشی نشان نمی دهد.
- همواره در حال پیگیری یک روال خاص و تکراری بوده به طوری که ممکن است مدت ها اسباب بازی ها را به یک شکل منظم بچیند.
چه زمان می‌بایست برای تظاهر علائم اوتیسم در نوزادان نگران شد؟
اوتیسم اختلالی است با شواهد متفاوت به طوری که درمانگران به آن طیف میگویند، بنابراین نمی توان انتظار داشت علائم در تمامی قربانیان به یک شکل باشد علاوه بر آنکه همپوشانی با دیگر عارضه های رشدی ممکن است سختی هایی را برای تشخیص به وجود آورد اما عمده محدودیت های گروه درگیر اوتیسم بر ارتباطات و تعاملات اجتماعی است علاوه بر آنکه علاقمندی های خاصی دارند و همواره در حال پیگیری فعالیت های ثابت دیده می شوند.
شاید اطرافیان تعجب کنند که این گروه از کودکان همواره در حال تنها بازی کردن هستند و نسبت به تغییرات جزئی نیز واکنش غیر طبیعی نشان می‌دهند. خوشبختانه حال متخصصان و درمانگران، توانمندی حضور دارند که میتوانند برای شناخت و تجویز اقدامات درمانی، توصیه هایی داشته باشند.
اگر احساس می کنید که فرزندتان رفتاری غیر معمول دارد و نیاز به ارزیابی دقیق‌تر پزشکی است، می‌توانید از علم و تجربه متخصصانی مانند پزشکی اطفال، پزشک گوش حلق و بینی شنوایی شناس و روانشناس کودک کمک بگیرید.
معمولاً برای تعیین تشخیص اولیه نیاز بوده علائم بیش از شش ماه طول کشیده باشند.
اوتیسم اختلالی خاص، با شواهدی گسترده
اوتیسم از اختلالات رشدی است که محدودیت های بسیاری را به فرد تحمیل می‌کند به طوری که زندگی اجتماعی طبیعی، تبدیل به رویایی غیر قابل دسترس می شود، حتی کیفیت زندگی اعضای خانواده نیز تحت تاثیر این مشکل خواهد بود به طوری که نمی توان به درمان اوتیسم امیدوار بود اما استفاده از خدمات درمانی کارآمد می تواند تحمل چنین چالش‌هایی را ممکن کند.
قربانیان همواره نیاز به بداهه پردازی برای موقعیت های معمول زندگی نیز دارند و باید سعی کنند به یاد آورند که اشخاص اطراف چه چهره ای را نشان می دهند تا متناسب با آن سازگار شوند.
مطمئناً چنین رفتاری بسیار طاقت فرسا و نا امید کننده خواهد بود اما نباید این گروه را با افراد کند ذهن یکی دانست.
حتی برخی از کودکان اوتیسم هوشی معمولی نیز دارند، اما نمی‌توان انتظار عملکرد درخشان را نیز داشت. در موارد نادری ممکن است کودکان درگیر اوتیسم، استعداد خاصی داشته باشند که در صورت رمزگشایی و پرورش می توان موفقیت های شایانی را شاهد بود.
مرور کلیه علائم اولیه در نوزادی
نخستین سال زندگی انسان بسیار اهمیت است و می تواند نشان دهنده توانمندی لازم در مهارت های معمول زندگی باشد، بنابراین تاخیر در دستیابی به چنین شواهدی را می‌بایست با متخصصین در میان بگذارید. در ادامه بیشتر اشاره شده است:
۶ ماهگی: کودک علاقه به تماس چشمی و لبخند زدن ندارد.
۹ ماهگی: کودک واکنشی نسبت به حالت چهره اطرافیان ندارد و حتی به واکنش افراد نیز پاسخ مناسبی نمی دهد.
۱۲ ماهگی: واکنشی نسبت به شنیدن نام خود ندارد.
۱۴ ماهگی: نمی‌توان انتظار کلامی گویا را در این سن، برای برقراری ارتباط دید، علاوه بر آنکه اشاره بدنی استفاده نمی‌شود.
۱۶ ماهگی: کودک مهارت کلامی محدود به کار برده بطوری که نه تنها محدودیت واژگان دارد بلکه تکرار مداوم بر تفهیم منظور تاثیر گذار است.
۱۸ ماهگی: علاقه مندی به فعالیت های مفرح به شکل متفاوت بوده و اسباب بازیهای خاصی را ترجیح میدهد.
۲۴ ماهگی: جملات کودک محدود به تعداد خاص بوده و اغلب تکرار واژگان شنیده می شود.
متخصصان درمانگر مجهز به علم و تجربه هستند و میتوانند خانواده ها را کمک کنند تا مرز تشخیص مشکلات معمول رشدی یا نقص جدی به دلیل درگیری با اختلال اوتیسم را تشخیص دهند. بنابراین باید زنگ خطرهای هشدار دهنده را جدی بگیرید و درباره علائم خاص، رفتاری از راهنماییهای پزشکان تواند کمک بگیرید.
والدین پس از تشخیص اوتیسم کودکان چه باید بکنند؟
تشخیص اوتیسم نوزادان و کودکان تست یا آزمایش خاصی ندارد، بلکه با افزایش سن میتوان شواهد ملموس تری از این عارضه را شاهد بود به طوری که تغییرات ناگهانی و غیر قابل پیش بینی حتی می تواند واکنش شدید فرد را نیز به دنبال داشته باشد اما خانواده‌ها میتوانند با حمایت روانی کمک کنند، چنین چالش‌هایی کمرنگ شوند و علائم نیز روز به روز بهبود یابند.
مشاوره با درمانگران متخصص میتواند اطلاعات درستی را درباره نحوه رفتار با این گروه در اختیار بگذارد، مطمئناً نتایج شایانی نیز به همراه خواهد داشت.
باید پذیرفت در سال‌های نخست بهبود رابطه خانواده ها و کودک درگیر، چالش های بیشتری خواهد داشت اما رفته رفته سازگاری ممکن می شود به طوری که کیفیت زندگی فردی و اجتماعی نیز تحول محسوسی را ممکن می‌کند.
مشکلات مسیر تشخیص اختلالات طیف اوتیسم
زمان تشخیص اوتیسم در نوزادان به طور واضح مشخص نیست، علاوه بر آن که خانواده ها ممکن است با ناامیدی بسیاری نیز مواجه شوند که صبر و شکیبایی فرد را میگیرد اما مطمئنا تشخیص زودهنگام و استفاده از خدمات درمانی، می تواند بازدهی شایانی را به همراه داشته باشد.
بنابراین خانواده ها می بایست اطلاعات خویش را افزایش دهند تا از این طریق، پشتیبانی قدرتمندی از سلامت فرزندشان داشته باشند.
شناخت الگوی رشد کودکان کمک می کند نه تنها جنبه های مختلف را بررسی کرد بلکه هرگونه چالش در زمینه تعاملات و برقراری ارتباطات نیز قابل تشخیص باشد که به منزله زنگ خطر جدی درباره اختلالات طیف اتیسم است.
۳ سال نخست زندگی کودکان بسیار با اهمیت است و میتوان چالش های مختلف را به خوبی متوجه شده بود. در این سن الگو رشد زبانی نیز در حال تکمیل شدن است، حتی اگر موانعی در توسعه اجتماعی و ارتباطات نیز مشاهده شود، نیاز است با متخصصان درمانگر نگرانی‌های خود را مطرح کنید.
مطمئنا چنین اقدامی نه تنها سودمند است بلکه می تواند کیفیت زندگی آینده را نیز تعیین کند.
علائم اولیه اتیسم سنین کودکی
اگر فرزندتان تا یک سالگی نه تنها تماس چشمی برقرار نمی‌کند بلکه علاقه‌ای به رفتارهای معمولی حتی لبخند های متقابل و درک چهره والدین نداشته و ارتباط گیری نیز به سختی میسر است به منزله زنگ خطر جدی است.
نوزادان اوتیسمی در ۱۴ ماهگی برخلاف همسن و سالان، حرکاتی برای خداحافظی به کار نمی‌برند علاوه بر آنکه اشاره برای اشیا و اتفاقات جالب نیز صورت نمی‌گیرد.
بهترین برخورد خانواده ها نسبت به نوزادان اتیستیک
نوزادان اتیستیک و کودکان نوپا که از این اختلال رنج می‌برند، ضعف‌های ناخواسته داشته و نیاز به شرایط خاصی دارند که خانواده ها می بایست برای حمایت از فرزندشان چنین مواردی را رعایت کنند که در ادامه به چند مورد گریزی زده شده است که پس از مدتی می توان، نتایج شایانی که به همراه دارند را شاهد بود:
مراقبت فعالانه
برخلاف باور عموم، کودکان و نوزادان درگیر اوتیسم بدون احساس نبوده بلکه قادر به بیان عواطف خویش نیستند و چالش‌های جدی برای تعاملات اجتماعی احساس می کنند، بنابراین خانواده ها می بایست چنین محدودیت‌هایی را برطرف کنند و با حمایت خویش مسیری هموار برای ارتباط گیری ایجاد نمایند تا کودکان نیز احساس راحتی بیشتری داشته باشند و زندگی روزمره را پیش ببرند.
نخستین قدم میتواند همراهی کودک برای بازی و پیاده‌روی باشد تا جمع های مختلف را ببیند و احساس غریبگی نداشته باشد.
برقراری آرامش
قربانیان اوتیسم معمولاً از نداشتن امنیت ذهنی رنج می‌برند و چندان واکنشی نسبت به رفتار دیگران نشان نمی دهند علاوه بر آنکه وابستگی بسیاری نسبت به روال امور روزمره احساس می‌کنند و هر گونه تغییر جزئیات نیز میتواند عصبانیت بسیار به همراه داشته باشد.
خانواده ها می بایست جوی آرام و دوست داشتنی فراهم کنند تا کودک با داشتن پیش زمینه لازم، بتواند در محیط حضور بهتری داشته باشد و از فشار روانی زیاد رها شود. مطمئناً چنین حالتی بازدهی خدمات درمانی را نیز دوچندان می کند.
پیگیری علایق شخصی
اگرچه اوتیسم چالش‌های بسیاری را برای فرد و خانواده درگیر به همراه دارد اما برخی از این افراد، توانمندی های برجسته ای دارند که در صورت پرورش می تواند مهارت خارق العاده ای را نیز به نمایش بگذارند.
بنابراین باید پذیرفت که وضعیت هر کودک متفاوت بوده و خانواده‌ها میتوانند با استعداد یابی اصولی، مسیری روشن برای موفقیت فرزندشان فراهم کنند.
ممکن است برخی از کودکان در نقاشی توانمند باشند، گروهی به ورزش دلبستگی داشته باشند، تداوم در چنین فعالیت هایی می تواند به کم کردن عارضه اوتیسم نیز کمک کند بنابراین خانواده ها باید با صبر و شکیبایی و تشویق، زمینه حمایت لازم از فرزندشان را فراهم کنند.
چرا برخی از کودکان تمامی علائم اوتیسم را نشان می دهند؟
اوتیسم، اختلالی است با شواهد متفاوت که شدت درگیری برای تمامی قربانیان یکسان نیست، بنابراین درد و رنجی که متحمل می شوند، متفاوت است به طوری که برخی حتی ممکن است واکنش های غیر معمول نیز نسبت به محرک های طبیعی همچون صدا، بو و یا نور شدید داشته باشند که منجر به هیاهو و حتی گریه شود.
متخصصان درمانگر با معیارهای خاصی می توانند، شدت عارضه را تشخیص دهند تا متناسب با درگیری فرد، خدمات خاصی پیشنهاد شود. مطمئناً دوستان و آشنایان منابع قابل اعتمادی برای کسب اطلاعات نیستند و حتی میتوانند موجب سردرگمی شما نیز شوند، بنابراین نیاز است والدین مراحلی را دنبال کنند، از جمله تست غربالگری و مراجعه به متخصص تا پشتیبانی اولیه صورت گیرد. در ادامه بیشتر به جزئیات این مراحل اشاره خواهد شد.
تست غربالگری
خانواده ها اگر نگران هستند، کودک ۱۸ تا ۳۶ ماهه خویش شواهدی از اوتیسم را نشان می دهد، می توانند برای آزمایش غربالگری به متخصصین مراجعه کنند تا رفتار کودک بررسی شود.
معمولاً پرسشنامه‌های در اختیار خانواده‌ها قرار میگیرد تا اطلاعات درستی برای بررسی سلامت به دست آید، معمولاً گروهی از متخصصان که میتوانند شامل پزشک اطفال، روانپزشک یا روانشناس باشند، نظر دهند که درباره طیف اتیسم تجربه و علم کافی دارند.
چه زمان میتوان به تشخیص اوتیسم اعتماد کرد؟
اگرچه اوتیسم، موانعی بر مهارت‌های ملموسی بر جای می‌گذارد به طوری که فرد قادر نیست ارتباطات اجتماعی تاثیرگذاری داشته باشد اما نیاز است برای تشخیص قطعی به متخصصی مراجعه کرد که اطلاعات کافی داشته باشد و بتواند راهنمایی های لازم برای حمایت از رشد اولیه کودک را بیان کند.
آیا میتوان گریه را از شواهد اوتیسم نوزادان برشمرد؟
نوزادان و کودکان نوپا درگیر اوتیسم، همواره علائم یکسانی نشان نمی دهند. ممکن است گروهی بی قرار بوده و با گریه مداوم، سختی بسیاری به خانواده تحمیل کنند اما گروهی نه تنها اضطراب نداشته بلکه الگوی خواب منظمی دارند و حتی در دورهمی های معمول نیز بسیار آرام به نظر برسند.
در واقع اوتیسم را میتوان، وضعیتی بیان کرد که شخص علاقه‌ای به تماس با دنیای بیرون که شامل محیط و مردم باشد، ندارد که به دلیل اختلالات مغزی است که می تواند یک مولفه ژنتیکی نیز داشته باشد. تاکنون برای شناسایی دلایل بروز این اختلال اکتشافات موثقی صورت نگرفته اند اما می توان دلایلی را برای افزایش احتمال خطر، در نظر گرفت.
رفتار خاص کودکان اوتیسم چگونه بیان می شود؟
کودکان اتیستیک علاقه به مراوده اجتماعی ندارند و همواره در دنیای تنهایی خویش به سر می‌برند و سرگرمی های خاصی را دنبال می‌کنند، حتی به قدری مهیج و جذاب به نظر می‌رسد که ساعتها نیز احساس خستگی ندارند. در مقابل لمس و آغوش گرفتن واکنش مناسبی نشان نمی‌دهند، حتی ممکن است منجر به عصبانیت شدید نیز شود.
برای بازی درخواست اسباب بازی های معمول را ندارند، معمولاً جذب وسایلی می شوند که بتوان آنها را مرتب چید، برخلاف سایر کودکان توجه به دریافت خوراکی های مورد علاقه نیز ندارند و درک درستی از حالت چهره اطرافیان صورت نمی گیرد.
از نظر گفتاری نیز محدودیت ها به گونه ای است که نمی‌توان مراودات ارتباطی موثری را شکل داد. اغلب لحنی ثابت و کلیشه‌ای دارند و حتی ضمایر را به نادرستی به کار می‌برند.
وابستگی بالا به عادت خویش همواره اطرافیان را آزار میدهد به طوری که مسیر رفتن به مدرسه و یا برنامه معمول غذایی نیز دچار تغییر شود، میتواند از نظر روانی کودک را دچار وحشت و برآشفتگی نماید.
از دیگر رفتارهایی که اطرافیان را تعجب زده می کند، این بوده که در مواردی نیز حافظه فوق العاده ای از خود نشان می دهند اما در پیگیری امور روزمره ضعف های مشهود دارند.
تیم درمانی که اغلب متشکل از روانشناس و مربیان ویژه است میتواند شواهد را کمرنگ کند بگونه‌ای که کودک حداقل فعالیت های روزمره را پیگیری کند.
آزمایش تشخیص اوتیسم در نوزادان
آزمایش تشخیص اوتیسم در نوزادان به صورت قطعی تاکنون کشف نشده است اما می توان با رصد دقیق رفتار به یک جمع‌بندی رسید.
مطمئناً دیگر چالش‌های نیز با آزمایشاتی مشخص خواهد شد به همین دلیل متخصصان درمانگر، آزمایش خون و ادرار را نیز توصیه می کند اما تمرکز نخستین بر مشاهده رفتار کودک و الگوی کسب مهارتی است.
مروری بر مراحل تشخیص اوتیسم
برای تشخیص اوتیسم معمولاً مراحلی نیاز است به این صورت که در جلسات نخستین، متخصصین برای تعیین سطح مهارت های اساسی و یا تشخیص تاخیرها، معایناتی را الزامی می دانند علاوه بر آن که پرسشنامه هایی نیز در اختیار افراد نزدیک مانند والدین و پرستاران قرار میگیرد تا نحوه رفتار الگوی حرکتی و مهارت کلامی به دست آید.
مطمئناً تغییر این توانمندی ها می تواند به منزله زنگ خطری جدی باشد به همین جهت توصیه میشود در سن ۹ ماهگی، ۱۸ ماهگی، ۲۴ ماهگی و ۳۰ ماهگی مراجعه منظم را مد نظر قرار داد.
آزمایشات غربالگری اضافی نیز زمانی ضرورت دارند که کودک، شواهد اوتیسمی داشته باشد. همچنین شرایطی مانند زایمان زودتر از موعد، وزن کم هنگام تولد، احتمال درگیری با چنین اختلالات رشدی را افزایش دهد که اغلب تشخیص در بازه سنی یک و نیم سالگی تا ۲ سالگی صورت می گیرد.
کمک به نوزاد درگیر اوتیسم پس از تشخیص
تشخیص عارضه اوتیسم نوزادان اغلب با کمک خانواده ها و رصد رفتار و مصاحبه والدین صورت میگیرد. متخصصان، درمانگر که شامل پزشک اطفال، روانشناس و در مواردی متخصص مغز و اعصاب هستند، برنامه درمانی پیشنهاد می شود تا کمک کنند، توانمندی‌هایی که دچار ضعف شده اند نیز بهبود یابند.
همواره نمی توان مراجعه حضوری به روانشناس کودک داشت، خوشبختانه حال اینترنت، فرصت خوبی فراهم کرده است تا به صورت آنلاین نیز خدماتی دریافت کرد.
مشکلات مسیر تشخیص و درمان اوتیسم
حال در قرن بیست و یکم ابزارهای بیشتری برای تشخیص اختلالات رشدی مانند اوتیسم در اختیار است و میتوان به بهبودی شواهد امیدوار بود اما باید پذیرفت مشکلات بسیاری وجود دارند که همپوشانی علائم ممکن است خانواده‌ها و برخی از درمانگران مبتدی را به چالش بکشاند.
معمولاً انجام آزمایشهای تخصصی میتواند کمک کند مرز باریک درگیری فرد و سایر مشکلات بالینی را شناخت.
نکاتی درباره اوتیسم برای والدین
شدت اتیسم برای تمامی کودکان به یک شکل نیست اما اغلب قربانیان نیاز به حمایت مداوم دارند و باید از اشکال مختلف درمانی نیز بهره‌مند شوند.
خانواده‌ها می‌بایست زنگ خطر های هشدار دهنده را جدی بگیرند، اگر احساس می کنند فرزندشان از نظر کسب مهارت های گفتاری، دچار تاخیر شده است، ارتباطات اجتماعی موثری شکل نمی‌دهد و حتی نسبت به شنیدن نام خود واکنشی ندارد. شروع درمان در اسرع وقت می تواند بازدهی دو چندانی به همراه داشته باشد و صرفه‌جویی در وقت و هزینه را نیز ممکن کند.
عوامل خطر زا اوتیسم نوزادان
از عوامل خطرزای اوتیسم در نوزادان مواردی ذکر شده است اما باید در نظر گرفت این اختلال چند عاملی نتیجه تعاملات بین ژن ها و محیط است، بنابراین شرایطی مانند سن بالای والدین در زمان بارداری، آسیب سیستم عصبی و مشکلات متابولیکی، عفونت های مادر باردار میتواند خطر درگیری نوزاد را چندین برابر افزایش دهد.
نتیجه صبر و عدم مراجعه در زمان طلایی برای درمان اوتیسم نوزادان
اوتیسم نوزادان چندان ساده نیست و حتی ممکن است برخی خانواده‌ها، زنگ خطر های هشدار دهنده را مرتبط با شخصیت درون گرا فرزندشان بدانند به طوری که مایلند، صبوری پیشه کنند در حالی که انتظار می تواند زمان طلایی را برای درمان کارآمد کاهش دهد. بنابراین همواره رفتارهای مشکوک فرزندتان را با درمانگران مطرح کنید، مطمئناً نتایج بهتری نیز حاصل خواهد شد.
تاثیر جنسیت بر علائم اوتیسم
طیف اوتیسم، شواهد مختلفی را برای قربانیان به همراه دارد، علاوه بر آنکه جنسیت بر شدت و حتی علائم تاثیرگذار است به طوریکه مطابق آمارها گزارش گردیده که پسران اوتیسیک، ۴ برابر دختران هستند که می تواند مرتبط با ظرفیت تشخیص رفتارهای خاص این اختلال در دختران نیز باشد، بی جهت که اغلب قادرند ضعف‌های خویش را بهتر پوشش دهند.
در ادامه بیشتر به تفاوت دختران و پسران هم درگیر اوتیسم، اشاره شده است:
- دختران اتیسیک معمولاً احساسات و عواطف دیگران را بهتر می‌شناسند اما به منزله نداشتن چالش نیست بلکه محدودیت‌هایی که مواجه هستند، میتواند مرواده آنها را تحت تاثیر قرار دهد.
- دختران قادر نیستند دوستی پایداری داشته باشند اما مراودات بهتری نسبت به پسران دارند و میتوانند در برخی بازی های هم سن و سالان حضور چشمگیری داشته باشند.
- علاقمندی پسران و دختران اوتیسمی نیز متفاوت هست به طوری که فعالیت‌های مبتنی بر وسایلی همچون اتومبیل، ساعت ها می توانند پسران را سرگرم کند، در حالی که دختران علاقه‌مند به پیگیری حیوانات و روزمرگی‌های افراد مشهور هستند.
- از شاخص‌ترین رفتارهای گروه درگیر اوتیسم، پیگیری رفتارهای تکراری و کلیشه ای است که در دختران چنین علائمی کمتر گزارش شده است.
- اوتیسم اغلب محدودیت هایی را در مراودات اجتماعی به وجود می‌آورد بطوری که هیجانات منفی نیز می توانند فرد را تحت تاثیر قرار دهند. مشخص شده است استرس، اضطراب و اختلال در خوردن بیشتر متوجه دختران اوتیسمی است.
توجیه رفتارهای خاص کودکان اوتیسمی
نواقص طیف اتیسم تنها متمرکز بر مراودات اجتماعی نیست بلکه قربانیان با چالش‌های خاص رفتاری نیز مواجه هستند که میتواند آسیب جسمی به همراه داشته باشد. در صورتی که فرزندتان چنین شواهدی دارد نیاز بوده با درمانگر مطرح کنید تا برخورد مناسب را بیاموزد.
کودک ممکن است به دلیل عدم کنترل خود اقدام به خودزنی کند به طوری که ضربه به سر موجب تشدید واکنش‌های احساسی مانند خشم و هیاهو شود. در مواردی کندن موهای خود، خراشیدن پوست و گاز گرفتن دستان نیز مشاهده میشود که میتواند رفتاری خطرناک باشد. پرتاب اشیا یا دفع مدفوع در اماکن مختلف نیز خانواده‌ها را با مشکلاتی مواجه می کند.
مشکلات گوارشی در کودکان اوتیستیک
رفتارهای کلیشه‌ای و ثابت در الگوی غذایی کودکان اوتیسمی نیز بشدت شایع است، به طوری که مواد غذایی خاصی را همواره میل می کنند و علاقه‌ای به برخی رژیم‌های غذایی ندارند که میتواند منجر به تضعیف سیستم ایمنی و درگیری با مشکلات زندگی نیز شود.
معمولا این گروه با مشکلات گوارشی مانند اسهال، یبوست، بیماری ریفلاکس معده، گاستریت مزمن و التهاب مخاط دوازدهه، دست و پنجه نرم می کنند. بنابراین نیاز است با درمانگر مطرح کرد تا موجب تشدید علائم این اختلال نشود.
اگر فرزندتان به غذای خاصی حساسیت دارد، نیاز است دفترچه یادداشت قرار دهید تا واکنش های خاص مانند عصبانیت و خشم را بنویسید.
مطمئناً علاقمندی به غذاهای ثابت، نمی تواند کمکی به تامین مواد معدنی مورد نیاز بدن داشته باشد. با مشورت از پزشک، مکمل های مغزی را در برنامه غذایی کودک خود بگنجانید تا شاهد تشدید علائم نیز نباشید.
سخن آخر
اوتیسم نوعی اختلال چند وجهی است که علیرغم پیشرفت علم و تکنولوژی نمی توان، برآورد دقیقی نسبت به علت اصلی داشته اما متاسفانه مهارت های اصلی را تحت تاثیر قرار میدهد به طوری که این گروه، وابستگی بسیاری به برنامه روزمره خویش دارند و حتی برای کوچکترین تغییرات نیز واکنش عجیبی نشان می دهند. بنابراین نیاز است این اختلال جدی را به خوبی شناخت و برای درمان نیز عملکرد سریع داشت. تاخیر می تواند چالش ها را چندین برابر کند و کیفیت زندگی روزمره را نیز کاهش دهد.
افزودن دیدگاه جدید