در یکی از روستاهای کوهستانی دیاربکر ترکیه آموزگار دبستانی بنام احمد در درس ریاضی به شاگردانش می‌گوید که اگر در یک کاسه ۱۰ عدد توت فرنگی باشد، در ۵ کاسه چند عدد توت فرنگی داریم.
+دانش آموزان: آقا اجازه، توت فرنگی چیه؟
-معلم: شما نمیدانید توت فرنگی چیه؟
+دانش آموزان: ما تابحال توت فرنگی ندیده‌ایم.
معلم فکری به نظرش می‌رسد، مقداری از خاک آن روستا را به یک موسسه کشت و صنعت در شهر بورسا فرستاده و از آنها سوال می‌کند که آیا این خاک برای کشت توت فرنگی مناسب است یا نه؟
آن موسسه پاسخ می‌دهد که این خاک و آب و هوای دیاربکر برای کشت توت فرنگی مناسب بوده و همچنین مقداری بوته توت فرنگی و دستورالعمل کاشت و داشت محصول را برای وی می‌فرستد.
معلم بچه ها را به حیاط مدرسه برده و طرز کاشتن بوته‌های توت فرنگی را به دانش آموزان یاد می‌دهد و به آنها می‌گوید: که امسال از شما امتحان ریاضی نخواهم گرفت،به جای آن به هر کدام از شما چهار بوته توت فرنگی می‌دهم که آنها را به خانه برده و کاشت آنها را همانطوری که یاد گرفته‌اید، به پدر و مادرتان یاد بدهید.
وقتی که توت فرنگی‌ها رسیدند آنها را توی بشقاب گذاشته و به مدرسه می‌آورید، برای هر ۱۰ عدد توت فرنگی یک نمره خواهید گرفت.
وقتی میوه‌ها رسیدند، بچه‌ها آنها را در بشقابی گذاشته و به مدرسه می‌آورند.
معلم می‌پرسد که مزه‌شان چطور بود؟
بچه ها می‌گویند که چون پای نمره در میان بود، اصلا از آنها نخورده ایم !!
معلم می‌خندد و می‌گوید همه شما نمره کامل را می‌گیرید، می‌توانید بخورید
بچه‌ها با ولعی شیرین توت فرنگی‌ها را میخورند.
بعد از دوسال از آن ماجرا، مردم آن روستایی که تا به آن زمان توت فرنگی ندیده بودند، در بازارهای محلی‌شان، توت فرنگی میفروشند.
نتیجه گیری داستان
معلمی فقط آموزش ریاضیات و علوم و... نیست بلکه آموزش خودباوری و اثری نیکو در نسلی به جا گذاشتن است.
افزودن دیدگاه جدید